Słownik etymologiczny języka polskiego/wnuk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wnuk; wnęk, wnęka, wnęczka, wnęczęta, od 14. do 17. wieku, dziś podhalskie; w biblji: wnuków i wnęków; inni Słowianie postaci z nosówką nie znają, mają tylko u: cerk. wŭnuk, bułg. unuk i mnuk, serb. unuk; w- przydech, -uk, -ąk, przyrostek, z stałą wymianą samogłoskową przed k; pienne ŭn- przypomina owo an-, od którego pochodzą wszelakie nazwy pokrewieństwa u Arjów: niem. Enkel, ‘wnuk’, i Ahn, ‘dziad’ (bo dla ‘dziadów’ i ‘wnuków’ jedna bywa nazwa, p. pra-), grec. annis, łac. anus, ‘babka’, lit. anyta, ‘świekra’, prus. ane. Pień to ogólnie ludzki, węg. anya, ‘matka’, itd.
