Słownik etymologiczny języka polskiego/wilkołak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wilkołak, od 15. do 18. wieku wyłącznie wilkołek, wilkołkowie; ‘człowiek odmieniający się w wilka’ (niem. Währwolf, dosłownie: »mężowilk«, grec. lykanthrōpos); odwieczny przesąd słowiański, zapisany już w 5. wieku przed Chr. przez Herodota o Neurach (p. nur). Ogólnosłowiańska forma inna: wlkodlak, t. j. ‘mający wilczą sierść’ (dlaka; stąd nazwa prusko-litewska ‘niedźwiedzia kudłatego’, tlakis, lit. łokis); nasza zdaje się zdrobniałą od *wilkoł (urobione jak mozoł, warchoł, wierzchoł,?), jeżeli to nie przeróbka dowolna niezrozumiałego wilkodłak.
