Słownik etymologiczny języka polskiego/wilk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wilk, wilczyca, wilczy; aryjska nazwa drapieżcy, lit. wiłkas, ind. wrkas, erańs. wehrkas, niem. Wolf (goc. vulfs); grec. lykos i łac. lupus (z p narzeczowem zamiast k) w nieco odmiennej postaci. Podobieństwo z lit. wełku (= wlekę) pozorne. Zwano wilkami i ‘szkodliwe narośli na drzewie (i ciele)’, co okrzesywano. Urobienie: wilczura (jak lisiura); stąd wzięli Niemcy Wildschur (o ‘futrze’). P. wilkołak. U wszystkich Słowian tak samo: cerk czes. wlk, serb. wuk, rus. wołk, łuż. wielk. Zupełnie co innego drugie wilk, skrócone z wilkum, wilkom, niem. willkomm(en), ‘puhar na powitanie gościa’, ‘puhar cechowy’ (nieraz znacznych rozmiarów, bo aż i garncowy); stąd w dawnych wierszach »gościa niebywałego wilkiem częstują«, »wilka tym, co tu u mnie niebywali«, albo pełniej: »że cię wilkom ktoś wczora pić musił«.
