Słownik etymologiczny języka polskiego/wierzgać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wierzgać, dawniej wirzgać, wierzgnąć, wierzgliwy; dziś wyłącznie o koniu, o ‘rzucaniu nogami’, gdy pierwotnie wszelki ‘rzut’ oznaczało, rus. izwierg, ‘wyrzutek’; cerk. wrěszti (z *werg-ti), wrgą; czes. wrh, ‘rzut’, wrhati, wrhnouti, ‘rzucać’. P. wróg, wróża, bo do wĭrg-, werg-, jest i worg-, z czego nasze wróg. Dalszych odpowiedników brak; lit. warżas, ‘sieć rybna’ (z czem łączą wierszę, p., mimo różnej spółgłoski), ma ż, nie g, i należy raczej do wroz, p. powróz.
