Słownik etymologiczny języka polskiego/trzepać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trzepać, trzepnąć, trzepaczka, roztrzepany; trzepot, trzepotać i trzepiotać; trzpiot (p.), trzpiotać; trzpiatnąć, ‘uderzyć’, w Ezopie; prasłowo; cerk. trepati, trepet, trepetati, ‘trząść się’; serb. i słowień. trenuti z *trepnuti; nazwy dla ‘osiny’: trepetljika; czes. trzepati, trzepetati; rus. otriepje, ‘kłaki’ (stąd Otrepjew, samozwaniec), triepat’, triepietat’. Pień trep-, z wokalizacją o p. trop. Lit. trepsēti, trypti, trapinēti, ‘tupać nogami’ (to samo tropat’ rus. i bułg.), ‘kopać’; prus. er-trepa, ‘przekracza’, trapt, ‘deptać’; grec. trapeō, ‘depcę’ (i przy winnych gronach); łac. trepidus, ‘drżący’; goc. thrabōn, niem. traben (skąd nasze trab).
