Słownik etymologiczny języka polskiego/trzebić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trzebić, ‘czyścić’, ‘wycinać las, karczować’, wytrzebić; trzebież, ‘karczunek’ (stąd niezliczone po całej Słowiańszczyźnie nazwy miejscowe: Trzebinia; Trębowla, zamiast Trebowla, z małorus. Terebowla; Treptow); trzebieniec, o człowieku, ‘rzezaniec’. Prasłowiańskie; cerk. trěbiti, ‘czyścić’, rus. terebit’ (bydło), a z cerkiewna istrjebit’, ‘wytrzebić, wyniszczyć’. Obok tych dwu trzeb- (trzeba i trzebić) jest jeszcze i trzecie trzeba, ‘ofiara pogańska’, w kapitularzu paderborńskim z r. 785: »idolothita (‘ofiary bałwochwalcze’) quod trebo dicitur«, cerk. starorus. trěba, trěbiszte, ‘ołtarz’, triebnik, ‘księga rytuałowa’, załab. trebe, ‘Boże Narodzenie’; prawdopodobnie do trzeba.
