Słownik etymologiczny języka polskiego/tęskny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tęskny, tęsknota, tęsknić, tęskliwy, tęsknica, stęsknęło mi się, przybrały dopiero od 17. wieku ę, przedtym: teskny i teszny, tesznota, teszność (-szn- z -skn-); cerk. tŭska, rus. toska, ‘tęsknota’, i tosznit mienia, ‘teszno mi, nudno’, ‘zbiera mię na wymioty’. To samo słowo co ckliwy (p.), ckni mi się, gdzie pniowe ts przeszło w c, a więc różnie oddano tę samą półgłoskę (jak w cny i czesny): bądź zagłuchła, bądź zastąpiono ją przez pełną głoskę. Częstotliwe utyskiwać zachowało do dziś pierwotną postać pnia, y z wydłużonego ŭ. Por. czczy(?); p. niżej tszczyca.
