Słownik etymologiczny języka polskiego/tępić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tępić, potępiać, potępieniec, wytępiać; tępy, tępieć, tępota, tępawy, tępość; jeden pień we dwu napozór odmiennych znaczeniach (por. niem. stumpf, ‘tępy’, i stampfen, ‘tupać’); prasłowiańskie; cerk. tąp, ‘tępy’, i tak u wszystkich Słowian, rus. tupoj; potępić natomiast tylko u nas i Czechów: czes. potupa, ‘wzgarda’, potupný, ‘haniebny’ i ‘pogardliwy’, potupiti, w dawnym języku ‘potępić’, dziś ‘wzgardzić’. W biblji »tępić mnie« (»uwłaczać«, Leopolita). Pień ten sam co w tep-, top- (p. tonąć i w stąpać, stopa, stiepień; i poprzednie tępać tu również należy; lit. tempiu, ‘naciągam, napinam’, itampas, ‘napięcie’, itumpas, ‘odskok’; od innego pnia łac. tempus, ‘czas (przeciąg czasu)’.
