Słownik etymologiczny języka polskiego/tępać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
tępać, ‘tupać’; tępot, ‘tupot’, tęptać, ‘tupać’ (o ‘biciu pulsu’, »żyła tępna«; o nogach); tępać i tupać jedno i to samo słowo, z ą (ę) i z u; postać z ę zaginęła oddawna, ale u Malczewskiego, (za nim?) u Syrokomli i i. tępot (»w przerwanem tępotaniu«; »nasz kulig tępoce«); tępać oboczne do stąpać; p. tupać, por. tępić i topić.
