Słownik etymologiczny języka polskiego/tęga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
tęga, p. tążyć; »wielmi mi tęga po tobie«, Mączyński 1564 r., »bardzo tążę za tobą«, ‘tęsknię’; »tęga, żądanie«; tuha (z czeska) w Ezopie: »tuhy zapomnieli«; tęgi, ‘silny’, tęgo, tęgość, natężać się, wytężać, tężyzna; tężec, ‘spazm’, tężeć; od tegoż pnia co i cięgi, ciężki, p. (teng- : tong-). We złożeniach (nazwach): Tęgobor, Tęgomir w Brandenburgu 929 r.; Tugomirići, chorwacki ród prastary, 1102 r., Tuga w podaniu w wędrówce chorwackiej w 10. wieku.
