Słownik etymologiczny języka polskiego/tęchnąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
tęchnąć, stęchnąć, stęchły, itd., ‘klęsnąć (opadać)’ i ‘psuć się od zaduchu’ (np. o mące); w obu znaczeniach prasłowiańskie: cerk. utąchnąchą pienija, ‘śpiewy ustały’, ąglije, swěsztę potąchnąt, ‘gaszą się’, tąsziti, ‘gasić’, rus. tuszit’, ‘gasić’; słowień. zatōchel, ‘stęchły’, otōchlica, ‘parno’; czes. tuchnouti, tuchlina, ‘stęchlizna’; serb. tuch, tuchlina (to samo), tusziti, ‘dynstować pieczeń’. Obok tego tąch-, jak zawsze, oboczne z u: tuch-, p. tusza.
