Słownik etymologiczny języka polskiego/sroka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sroka, seroka już w 16. wieku, serokos u Cygańskiego 1584 r., t. j. srokosz (u nas i u innych Słowian, np. Łużyczan); sroczka; srokaty (pod wpływem słowa pstry i pstrokaty); z nazwą serokopytnik por. rus. sorokoput o tym samym drapieżnym ptaszku (‘dzierzbie’). Sroka z *sworka; cerk. swraka (na Południu i sraka, straka, szwraka), załabskie sworka, ale na Rusi soroka, nie *sworoka. Bez w i na całej Litwie: lit. szarka, ‘sroka’, prus. sarke; porównano i albańskie sore, ‘wrona’, i grec. koraks, ‘kruk’, — oboje nadto wątpliwe. Pień swer-, ten sam co i w świerszcz i w ćwierkać. Różnica co do sw- i s- powtarza się i w zupełnie innem słowie, lit. szarkas i szwarkas, ‘płaszcz’, cerk. sraka (z *sorka, rus. soroczka), ‘koszula’; u nas to nieznane, tylko na Południu i u Rusi; cerk. i sraky (stąd ma być pożyczone nord. serkr, ‘koszula’, anglosas. serce, ‘pancerz’, fińskie särk, ‘koszula’; czy nie odwrotnie?).
