Słownik etymologiczny języka polskiego/srać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
srać; odmiana dawna, jak u Czechów i Rusi dziś jeszcze: siorę, sierzesz, sierze, w Ezopie (jak brać, biorę); sierząc (jak bierząc); sracz, ‘wychodek’, w 15. i 16. wieku; sraczka; sraka; sralki, nazwa śliwek; Srala, ‘djabełek w wichrze’; zasraniec, itd. Prasłowo (na Rusi z wokalizacją o: sor, ‘śmieci’); brak go w litewskiem, łotew. sarni, ‘brud’; awest. sairja-, pers. sargin, ‘gnój’; grec. skōr, ‘łajno’, skoriā, ‘żużel’, nord. skarn, ‘gnój’.
