Słownik etymologiczny języka polskiego/srebro

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

srebro, srebrny, srebrnik, posrebrzany, itd.; zamiast śrzebro, śrzebrzny (bo śrz- stale od 16. wieku w śr- przechodzi, średni itd.); u ludu śrybło, srebło, ze zwykłem rozpodobnieniem, chociaż należałoby raczej oczekiwać: *ślebro, bo prawidłowo pierwsze z dwu r ulega odmianie. U Kaszubów strzybro i strzybło. Prasłowo; cerk. sĭrebro, rus. sierebro, małorus. sribło, łuż. slebro; lit. rozpodobnione sidabras (łotew. sidrabs), prus. sirablis (z polskiego?); goc. silubr, niem. Silber. Nazwa spólna tym trzem językom, obca zupełnie wszystkim innym Arjom, — nie jedyna zresztą tego rodzaju (por. tysiąc i i.). Już biblja waha się między srzebro a srebro, srzebrny a srebrny, rz jednak przeważa.