Słownik etymologiczny języka polskiego/skródlić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skródlić, ‘bronować’ (»rolnik radli, skródli«; piszą i przez u, mylnie); prasłowo; rus. skoroda, ‘brona’, skorodiť; pień skord-, z półgłoską skŭrd-, p. oskard. Bogaciej zastąpione w lit.: skerdżiu, ‘rzezam’, skerdēti, ‘pękać (o skórze)’, skardus, ‘stromy (o brzegu)’, iszskardyti, ‘ugniatać ziemię’; pomijam inne słowa, przeniesione na ‘nędzę’.
