Słownik etymologiczny języka polskiego/skrobać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skrobać, skrobanina, skrobia (‘mączka’; nazwa ‘krochmalu’ słowiańska), skrobacz(ka). Prasłowo: skreb- (ogólne na Rusi, skriesť, skriebu, skriebat’, cerk. oskrebą, ‘oskrobię’, małorus. wyskrebky, — u nas chyba w skrzybać, ale to i o ‘lataniu’ się używa); skrob-, a do tego częstotliwe skrabać, od czego i szkrab, ‘smarkacz’. Do skrob: skrobotać, u Reja i i.; obok niego postać z ch: chrobotać i chrobak- ‘robak’ (p.). Złożenia: skrobipiórko. W 15. i 16. wieku skrob’, ‘parchy’. W 16. wieku skrabać, skrabnąć, częste np. u Reja, i o ‘dotykaniu sławy’, o ‘uszczypku’; skrabowaty, i o ‘chropawej korze’. Lit. skrebēti, o ‘chrobocie’, at-skrabai, ‘odpadki od sukna’, itp., anglosas. screpan, ‘skrobać’, dziś niem. schrapen (to samo).
