Słownik etymologiczny języka polskiego/sfora
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sfora, mylnie zamiast swora (p.); u wyżłów tyle, co u chartów smycz; przeniesione na ‘zgodny szereg’: »w jednej sforze (chodzą) cnota i chwała«, »przyjaźń z szczerością w jednej sforze«, »wiek dzisiejszy to rozsforował«; sforny, »konie niesforne«; »Tatarzy sforują konie jak psy«; »sforka psów«; p. wrzeć. Czes. swora, ‘zgoda’, sworný, ‘zgodny’.
