Słownik etymologiczny języka polskiego/rzepa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzepa, ‘brassica rapa’, rzepak, rzepka, rzepny, Rzepica (żona Piasta); łac. rāpa, grec. rhapys, niem. Rübe; lit. rōpē, ‘rzepa’, roputē (zdrobniałe), ‘ziemniak’; samogłoska zmienna, np. w niem. ruoba i rāba, ‘rzepa’. U wszystkich Słowian, rěpa. Rzepior tłumaczy niem. Rübezahl, ‘duch górny’.
