Słownik etymologiczny języka polskiego/rzep
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzep, ‘kolec’, ‘owoc kolczasty, czepiający się łatwo’; stąd nazwa rzepik (rzepnik) wszelakich roślin o podobnych owocach (‘xanthium’, ‘agrimonia’); wrzepić, ‘wsadzić, wlepić’, już u Reja w tem znaczeniu, jest i u Czechów. Prasłowo; lit. ap-rēpti, ‘ogarnąć, zrozumieć’, prus. raples, lit. replēs, ‘obcęgi’; grec. ereptomai, ‘obrywam’, łac. rapio, rapere, ‘chwytam’ (p. rapt). Cerk. rěpij, czes. rzepík, serb. repinac.
