Słownik etymologiczny języka polskiego/rząp
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
rząp, rząpia, ‘guzica, kuper’, serb. rep, ‘ogon’ (urobienia od niego dla ‘fraka’ i ‘komety’!), łuż. rjap, ‘stos pacierzowy’. Od rząp, ‘ogon’, żartobliwe rzępoła (por. pierdoła), rzępolić, o ‘nędznej muzyczce’ (w karczmie). Z tem prasłowiańskiem rząp pomieszano w pisowni rząp, rząpia, ‘zbiornik wody’ (szczególniej w cegielni); pożyczka to z niem. Sumpf, w 16. wieku dobrze przez ż (nie przez rz!) pisana: żąp, trybem polskim z żump, co jest u innych Słowian, Czechów i Słowaków; w aktach 15. wieku zump, zumparius oznaczał wręcz ‘ceglarza’.
