Słownik etymologiczny języka polskiego/rok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rok, ‘czas orzeczony, nazwany’, z wokalizacją o do rzec (p.); »roki sądowe« do dziś znane, gdy zresztą znaczenie uogólniło się na ‘czas roczny’, rugując lato i god innych Słowian (w biblji: »dwieście lat« i »dwa roki«). Najliczniejsze znaczenia we złożeniach: narok (p.), narocznik, to samo i urok (p.), ‘trybut, danina’ (jeszcze w biblji); obrok (p.), niby ‘deputat, przynależność wymierzona, płaca’, w cerkiewszczyźnie (i na Rusi), co potem nietylko u nas w stajni uwięzło; dalej prorok (p.), otrok (p.); urok, do urzec, ‘oczarować słowem czy okiem’, dziś w języku pisemnym złagodniało: o ‘wdzięku postaci’.
