Słownik etymologiczny języka polskiego/rój
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rój (pszczeli); pierwotnie wszystko ‘co wytryska’, a więc zdrój i wzdrój (ze wsuniętem d), o ‘źródlisku’; roić się; rojny; rojowisko; rojownik albo pszczelnik, ‘melissa’; roić sobie; uroić, urojenie, o ‘fantazji’; pień ri- powtarza się w rzeka (p.); ind. ri-, ‘dać płynąć’, rī- ‘płynąć’, rīti-, ‘rzeka’, retas- i raja-, ‘pław’; łac. ri- w rivus. Nie posiadamy czasowników pierwotnych, co są w cerk., rus. i i., rějat’, ‘bieżeć’ (o rzece, locie ptaszym), ri-nut’, czes. rzinouti se, nasze wyrnąć (ostatni ślad tego ri-); rějati z ot- znaczy ‘odpychać’: otrinut’.
