Słownik etymologiczny języka polskiego/rankor
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
rankor, ‘gniew’, z łac. rancor (rancidus, o ‘smaku jełkim’; pochodzenie nieznane); przytacza się dla mnóstwa narzeczowych odmianek: lamkor, jankor lub jankur, (h)ankur, inkurka; może i andryczyć tu należy; samo rankor (por. franc. rancune) jest u Zimorowica i i.
