Słownik etymologiczny języka polskiego/pytel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
pytel, ‘wór’, w psałterzu: »obwlekli się w pytel« (‘wór’), »ich odzienie pytlem«; ‘worek na pieniądze’: »kiedy w pytlu hrosza neni«; dziś tylko o ‘worku młyńskim’, przez który się mąkę przesiewa; dalej: »słowa jak z pytla«; pytlować (o mące i o języku); z niemieckiego: dziś Beutel, dawne pūtil, może przez Czechy (pytel). Od nas na Ruś, gdzie i o pyklewaniu mówią: kl z tl; i na Litwie tak.
