Słownik etymologiczny języka polskiego/przeko
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
przeko, poprzek, naprzek, naprzeki, wprzek(i), poprzeczny, przecznica, przeczyć komu, przeczka, sprzeczka, sprzeczać się; »sprzeczne koło«, o ‘upartym’; we złożeniach: przekobiały, ‘z białym pasem, smugą’, w 16. wieku nieraz. Prasłowiańskie; cerk. prěkosłowiti, o »przeciwomółwiących« naszych dawnych tekstów; serb. prek(o), czes. przíczka, rus. popierek, piereczit’; z *perko; urobione od per- (p. prze) przyrostkiem -k (por. prok od pro-, p. prócz).
