Słownik etymologiczny języka polskiego/plusk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
plusk, ‘słota’; ‘ogon ryby i bobra’ (od plaski); plusnąć, pluszczeć, pluskać, pluchota (ch z sk) i pluskota, pluta (niby skrócone); plucha, o ‘niechluju’ i o ‘plucie’; pluskwa (bo ‘plaskata’, por. płoszczyca, pod płaski); wokalizacja u, obok ie, ia, w pleskać, plaskać; wszystko od odgłosu; cerk. pljusk, słowień. pljuska, ‘policzek’ (u Reja plask to samo znaczy), rus. plusnut’ i pluchnut’; lu przechodzi w cerk. i w li: pliszt’, ‘wrzawa’ (jak plinąti z plunąti; por. nasze lito z luto), t. j. *pluszcz, tyle co bluszcz, p. (rus. pluszcz).
