Słownik etymologiczny języka polskiego/bluszcz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bluszcz (na Rusi pluszcz, por. blwać i plwać); prasłowo, nazwa i roślin trujących, więc od brzydkiego smaku nazwana, por. serb. blusztiti, ‘brzydzić się’, blutaw, ‘wstrętny’, a więc od blucia; postać pierwotna blust-. Jest i druga nazwa, dziś zapomniana zupełnie, w 15. i 16. w.: brzostan, brzestan, brzeszczan, czes. brzecztan, serb. brsztan i brszlan, bułg. brŭszlan, co powędrowało do Węgrów, Rumunów, Greków, pochodzenia nieznanego; co dałoby się porównać, cerk. brselije, odbiega znaczeniem (‘czerepy’, niby do bruśnicy należy, p.).
