Słownik etymologiczny języka polskiego/pisk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pisk, piskliwy, piszczeć; piszczel (u miecha, i ‘goleń’), piszczałka; piszczek, ‘grajek’, piszczkowy; pisklę (podobnie pipię, »wąsy pipią«, ‘pokazują się’, serb. piple, ‘pisklę’, czes. pípati, ‘piszczeć’, pípot, ‘pisk’); piskać, pisknąć, a z tego pisnąć. Prasłowiańskie, urobione przyrostkiem -sk (por. wrzask) od dźwiękonaśladowczego pi- (»ani pipi«, pipać, p. pipa); na Litwie mało zastąpione, pyszkēti, o ‘trzasku’ (bata, lodu). Od długiej rury piszczałek i piszczeli przeniesione na ‘rurę broni palnej’: »na działa i piszczele« (16. wiek), ocalało do dziś w słowie pistolet, co się wkońcu wywodzi z czeskiej pisztali z czasów wojen husyckich, gdy sztuka wojenna i na husytach się kształciła.
