Słownik etymologiczny języka polskiego/piędź
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
piędź, piądź, od piąć, pnę (p.), przyrostkiem -dź (por. sta-do itp.). W 15. i 16. wieku o ‘karle’: »na piędzi mąż (a na łokieć broda)«, albo piędzimężyk, piędzimąż, a całkiem z czeska piedimużik. U wszystkich Słowian tak samo: cerk pęd’, południowe ped lub peda, rus. piad’, czes. pid’.
