Słownik etymologiczny języka polskiego/piąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
piąć, pnę, częstotliwe: wspinać, wypinać itd.; zapinać, przeciwnie: rozpiąć; w 15. wieku jeszcze i pnieć: »ciało na krzyżu pniało«, ‘wisiało’; od pnia pĭn- i pen-, p. piędź; z wokalizacją o: pon-, w o-pona, zapona itd., a przed -t, p. pęto. Prasłowo; to samo u wszystkich Słowian; lit. pinti, ‘pleść’, łac. pen-dēre, ‘wisieć’ (nasze pnieć dawne), i pendĕre, ‘wiesić, ważyć’ (skąd pensja, pendenty, ‘to, co zawieszone’, itd.). Nowe słowo, źle urobione, pnącze, niby ‘liany’, zamiast pnące, pnącki.
