Słownik etymologiczny języka polskiego/parkan
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
parkan, ‘płot, sztachety’, tak samo u Czechów; pożyczka z węg. párkány z czes. prkno, ‘tarcica’ (por. podobne wędrówki słów pod gazda, wajda); prkno jest prasłowo, we związku z litew. Perkunas, nazwą litwosłowiańską najwyższego bogagromowca (od *perku-, ‘dębu’, p. piorun); oparkanić; Parkany na Węgrzech, słynne 1683 r.
