Słownik etymologiczny języka polskiego/park
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
park, prasłowiańskie *pŭrk-, czes. prk, na Bałkanie i u Słowieńców prcz, nasze park, parkot, parkacz, o ‘wyziewie koźlim’ i ‘kozłach’; p. parsk (oboczne).
park, ‘ogród’, europejskie, od łac. parcus (niem. Pferch), od ‘oparkanienia’ przezwany, skąd i nazwa parkietu, ‘ogrodzenia’ (z franc.).