Słownik etymologiczny języka polskiego/parsk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
parsk, persk, ‘dół na ziemniaki’, ‘grób’, ‘nora’; »w parsku«, ‘w smrodzie’, w 16. i 17. wieku ogólnie, a więc i o ‘zadusze’ (choćby od gorąca): »przed parskiem się kryła«; »to pobudza do parskania (parskotu)«, parsknąć, parszczeć, parskać, o koniach, o ludziach (»parsknął śmiechem«); »żelazo rozpalone parska, sapa«; o ‘kichaniu’; o ‘woni koźlej’; p. park, którego jest chyba postacią oboczną, już prasłowiańską; cerk. prskanije, ‘ryk’, słowień. kozoprsk, prskacz, ‘parkacz, kozieł’; nazwy dla kropienia: czes. bułg. serb. prskati, ‘sikać’; czes. prsk, i o ‘piecu, piecysku’. Por. pierzchnąć.
