Słownik etymologiczny języka polskiego/orędzie

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Aleksander Brückner
Tytuł	Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca	Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd.	1927
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron
	Artykuł w Wikipedii
	Strona w Wikisłowniku

›››

[399] orędzie, ‘oznajmienie, wieść, poselstwo’, orędować, ‘wyprawiać orędzie’, orędownik, ‘pośrednik’; prasłowiańska pożyczka z niem., dawne arunti, aranti, ‘poselstwo’, arant, ‘mandat’, starosaskie arundjan, ‘wyprawiać’; u innych Słowian, u Rusi, Serbów i t. d., orudje, ‘instrument’, dawniej ‘rzecz, sprawa’, czes. orudi, ‘broń’, ale orodowati, ‘wstawiać się’.

orędzie; nie dodano odsyłacza do dorędzie, p.; pierwotne na dorędzi (jak: na morzy, na poli, itp.), w Sejmie Czartowskim 1622 r. ^[1]

↑ Fragment ten pochodzi z Dodatku dołączonego do Słownika.

[1] Fragment ten pochodzi z Dodatku dołączonego do Słownika.

[1]