Słownik etymologiczny języka polskiego/mudzić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mudzić, ‘zwlekać, przykrzyć’, zmudzić, zmuda, zmudny; w języku pisemnym mylnie, niby odmazurzone: żmuda, żmudny; złożone z ko-: komudzić, komudny (‘brudny, przykry’, o grzechu, pogodzie, w 15. w.); u Łużyczan to samo, komuda, skomuda, ‘zwłoka’; dublet z ą w cerk.; z półgłoską twardą powtarza się w medł (p. mdły, cerk. izmŭděti, ‘omdleć’); z przedłużonem ū p. myśl. Prasłowo; lit. mausti, ‘tęsknić’, apmaudas, ‘przykrość’, goc. (ga)maudjan, ‘przypomnieć’ (o myśli). Cerk. muditi i mąditi, ‘zwlekać’, słowień. mudi se mi, muchlati, ‘zwlekać’, łużyc. skomda, skomuda, załab. mudi sę. P. mądry.
