Słownik etymologiczny języka polskiego/myśl
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
myśl; myślić, dziś myśleć, ale zmyślić, wymyślić (por. musieć i zmusić); myśliciel; myśliwy, myśliwiec, myślistwo; pomyślny, pomysłowy, umysł, zmysł, zmysłowość. Prasłowiańskie; przyrostkiem -sl lub -tl od myd-, obocznego do mud- (p. mudzić) i mąd- (jak łyko: łączyć, być: będę, i inne), por. goc. maudjan, ‘przypominać’; myśl nazwana więc od mudzenia, ‘zwlekania’, aby nie być po szkodzie dopiero mądrym. Częste w dawnych imionach: Przemysł (Przemyśl), Siemomysł, Wszemysł, Niezamysł i t. d., Myślenice z dawnego Myślimice. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. domysł, promysł, razmysł, myśl, itd.
