Słownik etymologiczny języka polskiego/motyl
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
motyl, pierwotnie, jak motylica, choroba owiec (czes. motolice i motylice) dowodzi, ‘robak wywołujący tę chorobę’ (na całym Bałkanie metil ‘robak’; u nas, Czechów, Rusi: ‘motyl’). Najpiękniejszy owad nosi przeważnie najbrzydsze nazwy: od miotu - ‘kału’, z którego się niby lęgnie (cerk. motyła, ‘łajno’); od ‘wiedźm’ (bo one w motyle się odmieniają, por. rus. baboczka, ‘motyl’, w Panu Tadeuszu babka; por. u Greków psychē, ‘dusza’ i ‘motyl’), kradnących w postaci motylej nabiał (niem. Schmetterling, ‘motyl’, od kradzieży śmietany, p., przezwany; ang. butterfly, niem. Buttervogel), i t. d. U Słowian nazwy wieszczycy, wiedźmy, nawet wilkołaka(!) dla ‘motyla’ lub ‘ćmy’ między ludem ogólne; inne złożone z pir, ‘ptak’ (p. nietoperz). Dawne i ludowe z twardem e, ę: metelica u W. Potockiego, mętel, mętelek, mętyl, mytel; mętelica, po całej Polsce, nieporozumieniem urosło.
