Słownik etymologiczny języka polskiego/mnich

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

mnich, mniszek (ród Mniszków zmienił dowolnie -k na -ch w 18. wieku: Mniszech); mniszy; mniszka, ‘zakonnica’; w 8. wieku pożyczone nad Dunajem z niem. munich (dziś Mönch), poprzez łac. monicus z grec. monachos, ‘samotnik’ (od monos, ‘sam’); schyzma zastąpiła dawnego łac. mnicha greckim monachem (por. Krasickiego Monachomachja, ‘wojna mnichów’), albo czernorizcem, czerncem, na Bałkanie i kaludjerem, z grec. kalogeros, ‘szczęsnostary’. Tu należą i słowa misić, ‘wałaszyć’, misiarz, »świnia mniska« (czes. nunwice, od niem. Nonne, ‘zakonnica’). Między m-n półgłoska zgłuchła: słow. postać pierwotna w cerk. mŭnich. Mnichem nazywano w 17. wieku i ‘rurę do spuszczania wody w stawie’; tak samo niem. Mönch, a mönchen o ‘wałaszeniu’.