Słownik etymologiczny języka polskiego/mer-
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mer-, pień, a raczej kilka pni, jeden o ‘śmierci’, mrzeć, mór (p.), drugi o ‘blasku’, mara, trzeci o ‘udziale’, i i. Otóż wspominamy o pierwszym: mer-, mor-, raz dlatego, aby sarmackiego okrzyku wojennego, z 4. wieku, marha!, nie tłumaczyć z naszego morz go!, jak to czyniono i czynią; powtóre, aby wywieść, iż obok postaci z miękką półgłoską, mĭr- (w śmierć i t. d.), była i z twardą, i właśnie od niej pochodzą nazwy słowiańskie dla ‘ścierwa, padliny’, nasze marcha, marszyna (a obok: mércha, jak np. stérczeć obok stark, wérczeć obok wark, i podobne), co z nazwą marchy, ‘szkapy’, z niem. Mähre, nic nie ma wspólnego; z tegoż u innych Słowian mrsza (bułg. serb. słowień.), o ‘wynędznieniu, chudości’; dalej serb. słowień. mrcina, mrcetina, ‘padlina’ (z mrk-); wreszcie nasza mierzwa, serb. mrwa, ‘okruszyna’, mrwiti, ‘kruszyć’, czes. mrwa,‘skałka’, ‘gnój’; por. nasze myrchać (p. wyżej marcha) obok mierzwić.
