Słownik etymologiczny języka polskiego/lędźwie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lędźwie, wyjątkowo i w liczbie pojedynczej; lędźwiowy; polęd(ź)wica; brak Litwie; niem. Lende (stare lentī), łac. (z inną samogłoską) lumbus; tu i nazwa dla ‘lathyrus’, lędźwiec w 16. w., dawniej lędziwiec (ale u Stanka 1472 roku lędziniec; czy to nie omyłka?), od podobieństwa do ‘nerki’, niegdyś (a u Czechów i i. dziś jeszcze) od lędźwi nazwanej, czes. ledwina, ‘nerka’, słowień. ledwije i ledwice; u nas w 16. wieku po słowniczkach: »nyrka albo lędźwica«. Cerk. lędwiję (liczba mnoga), rusk. ladwieja i skrócone laszka (por. Lach), itd.
