Słownik etymologiczny języka polskiego/leżeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
leżeć (por. lec, legnę), należeć i przynależeć, zwłaszcza w nieosobowem: należy się (należny, należyty); zależeć (»to zależy od...«), (nie)zależny; leże (zimowe). To samo w grec. lechos, ‘łoże’, łac. lectus, niem. liegen; brak go zupełny w litewskiem, chyba w palegis, ‘połóg’, ocalało, i w językach Wschodu; czasownik pierwotny, oprócz homerowego lekto, tylko u Słowian, Niemców, Celtów. Leża(k), ‘drzewo leżące w lesie’; leżałka, ‘ulęgałka’ (owoc); »w leżączki«, albo leżmem; leżysko; leżeń (‘dozorca’). Leżajsko jednak poszło z dawnego Lężajska (p. lec).
