Słownik etymologiczny języka polskiego/kto
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kto, ktoś, ktokolwiek, narzeczowe chto, fto i, z przestawką, tko (już w 16. w.), zaimek pytajny męski; pierwszemu przypadkowi dodano -to, odpadające w dalszych: kogo, komu, kim (tak samo dodaje się -to w nijakiem czto na Rusi, co u nas zanikło, p. co; Litwin zachował pierwotne kas, ‘kto?’); któż, któżkolwiek; ktobądź. Formy żeńskiej niema u Słowian (Litwin ma, ka, ‘która?’), ani liczby mnogiej. Pytajnik to aryjski, ind. kas, kā, łac. qui, goc. hvas, ‘kto?’, staroniem. hwaz (was), ‘co?’; pień sam (k-) w najrozmaitszych przysłówkach, por. kiedy, ki, kak, kędy, gdzie, koli, kam, gdy.
