Słownik etymologiczny języka polskiego/knydel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
knydel, ‘ciasto kulaste ze śliwkami; z grysu’, knedel; z niem. Knödel, zdrobniałego od Knot, i Knüttel; wyrazy niem. należą do kneten, ‘gnieść’.
knydel; już Hus karcił Prażan i innych Czechów za ich germanizmy, że mówią knedlík zamiast sziszka, renlík (‘rynka’) za trzynożek, hunszkop (por. hunckop) za nagłówek koński, marsztale (p. masztalerz) za koniusznia, mazhauz (por. macloch?) za wierzchnia sień, trepki za chodaki (por. trepki), mantlik za płaszczyk (por. tancmantliki), hausknecht za pachołek domowy (por. husnacht), forman za wozataj (furman). Nas za to samo nikt nie karcił. [1]
