Słownik etymologiczny języka polskiego/kika
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kika, tak zwano r. 1270 chłopa Kwiatka, co rękę utracił; kikieć, w 16. wieku ‘wielki palec’ (co do przyrostka por. łokieć, nogieć), i kikut, ‘co pozostało po odciętym członku, ogonie’, ‘pień drzewa’; kikutać mawiano i o ‘kulejącym’; zdrobniałe kiczka (p.); czes. kyka, ‘pień, kij’, kykatý, ‘tępy’. Jest i kyka, kika, o ‘włosach i stroju głowy u kobiet’; p. krzczyca; cerk. kyky, ‘włosy’, serb. kika, ‘warkocz’, cerk. kŭk, ‘włosy’, słowac. keczka, ‘czub’, rus. kuka, ‘pięść’, kukonos, ‘krzywonos’; kucza, ‘stóg’(?).
