Słownik etymologiczny języka polskiego/kieł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kieł, ‘ząb oczny lub boczny’; »wziąć na kieł« (wędzidło, u koni), przeniesione na ‘upór’; kielec, kielca, mylnie zamiast klec, kielca; w liczbie mnogiej Kielce (nazwa miejscowa), dawniej w drugim przypadku: do Klec; Klecko; kiełek, kiełkować u roślin (nasiona czy ziarna puszczają kiełki, ‘zarodki’); kiełczak, ‘prosię z dobywającemi się kiełczętami’; kłyk i kłykieć (p.); od pnia kol- w kłóć (p.); kł-yk urobione jak pat-yk.
