Słownik etymologiczny języka polskiego/kłyk
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
kłyk, ‘pień, trzon’, ‘staw u palca’; kłykieć, toż, i ‘pięść’; nazwa pogardliwa dla ‘wołu’ i ‘szkapy’ (kłych, kłys, i o ‘drzewie z wierzchołkiem nadłamanym’), stąd w przysłowiu: »przto (‘stój, pru!’) kłysiu, oto pień« P. kieł.