Słownik etymologiczny języka polskiego/kłóć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kłóć, mylnie kłuć pisane; do tego dorabiane, późne, kłuję, wy-, prze-, zakłuwam; przestawione z *koł-ć, więc kolę jedyne pierwotne, a częstotliwe kałać, wykałać; wykałaczka, ‘wykłuwacz(ka)’; »kłócie w boku«, ukłócie; dalsze urobienia p. pod kół, kolak. Pień skel-, p. szczel; lit. skelti, ‘szczepać’, skała, ‘szczepka’, skylē, ‘dziura’; grec. skallō, ‘kopię’, goc. skilja, ‘rzeźnik’, niem. Schale, ‘czasza’, schälen, ‘obłupiać’.
