Słownik etymologiczny języka polskiego/kępa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kępa, kępka, kępina, kępowaty, kępiasty (o włosach; o rzece z kępami, ‘wysepkami’; por. »Saska Kępa«); w znaczeniu pierwotnem ‘wyniosłość, pagórek’; forma oboczna: kupa (p.); niem. narzeczowe kämpe z polsk., ale kamp, ‘niwa’, zupełnie odmienne. Jak za Klonowica, tak i dziś odróżniają na Wiśle ostrów, starym lasem zarosły, od kępy, krzaczastej, albo i buchty. P. czępieć.
