Słownik etymologiczny języka polskiego/kędziory
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kędziory, kędzierzawy, kędzierzawić, kędzierzyć, Kędzierski; po narzeczach i kędry, ‘włosy panny młodej po ucięciu warkocza’; z formą oboczną kud-: kudły; od tegoż pnia co i kądziel (p.); przyrostek -ier, jak w jesiora i podobnych. Prasłowo; rus. kudri, ‘loki’, serb. kudar, ‘kędzierzawy’; słowień. koder i kodra, ‘lok’, czes. kudrnatý, ‘kędzierzawy’, i kaderz, ‘kędziory’ (co do a, por. kędy), kaderznik, ‘fryzjer’. Tu należy i nazwa kundysa.
