Słownik etymologiczny języka polskiego/jeleń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jeleń, leleń w 17. wieku w pisemnictwie (np. u Jezuity Tylkowskiego, dziś tylko narzeczowe); niegdyś pień spółgłoskowy na -n, 2. przypadek cerk. jelen-e, u nas 2. przyp. l. mnogiej jelon; jelonek; jeleni. Prasłowo (i u Serbów leleń; rusk. oleń, z wymianą w nagłosie je- : o-), lit. elnis, grec. elafos (z *elnbhos) i ellos (z *elnos), ‘jeleń’; Niemcy pożyczyli nazwę dla ‘łosia’, Elend, Elentier (i u Łotwy alnis, ‘łoś’), od Słowian. P. łani; por. łoś; zwierzę od ‘rogu’ nazwane, por. niem. ile, ‘mozoł, nagniot, narośl’.
